خب بیاید بریم سراغ ادامه بحث:(برای مرور بحث قبلی به اینجا بروید)متاسفانه ما در حین بزرگ شدن نه فقط به قوه جاذبه عادت کردیم بلکه خیلی از پدیده های زندگی برایمان عادی می شود و دیگر آن تحیر و شگفتی را نداریم ولی این چیزی است که فیلسوف ها سعی می کنند آن را در وجود خود حفظ کنند.
در نتیجه می توان گفت بین فیلسوف ها و بچه های کوچک یک وجه مشترک مهم وجود دارد و آن شگفت زده شدن آن ها در برابر پدیده های اطراف است.
حالا تو می توانی انتخواب کنی.آیا می خواهی بچه باشی یا فیلسوفی که دنیا هرگز برایت عادی نشود؟اگر پاسخت منفی است باید بدانی که به این دنیا عادت کرده ای و این آموزش ها برایت مفید خواهد بود.چرا که اصلا دوست ندارم از همین الان به گروه بی تفاوت ها و کند ذهن ها بپیوندی.بلکه دلم میخواهد زندگی آگاهانه و خلاقی داشته باشی.
خب خلاصه تمام این مقدمه ها:(میدونم قرار بود از اول خلاصه را بگذارم ولی خب مقدمه باید کامل گفته شه😂🌸)
خرگوش سفیدی از کلاه شعبده باز بیرون آمد.چون این خرگوش خیلی بزرگ بود این شعبده بازی میلیاردها سال طول کشید است.آدمیزاد در نوک موی نازک این خر گوش چشم به جهان گشود و به همین جهت چنین اتفاقی برایش غیرممکن جلوه می کند ولی رفته رفته که پیر می شود از موها پایین و پایین تر می خزد و در همانجا باقی می ماند و دیگر خود را به خطر نیم اندازد و به نوک شکننده مو نزدیک نیم شود.فقط فیلسوفان هستند که ریسک می کنند و دورترین زوایای زمان و هستی را می کاوند بعضی البته فرو می افتند اما دیگران دودستی صخره هارا می چسبند و به سوی کسانی که در لابه لای موهای گرم و نرم خرگوش 🐰جا خوش کردها اند فریاد می زنند:
«خانم ها و آقایان،مادر فضا در وسط زمین و هوا معلق ایم»وی کسی انی پایین به آنها اعتنایی نمی کند و در بین خود می گویند:«چه موجودات مزاحمی!!»و به حرف های معمول خود ادامه می دهند:«آن ظرف مرغ را به من میدهی؟امروز قیمت سهام چه قدر شده؟گوجه فرنگی چند شده؟راستی خبر داری دلار دوباره رفته بالا؟»